Δευτέρα, Φεβρουαρίου 03, 2014

Περιπέτεια στον δρόμο για τη σωτηρία



Πριν συναντηθεί ο κ. Μπιζελάκης με την κ. Αγκινάρα, βρήκε η μαμά τον κ. Ραπανάκη. Εκεί που μιλούσαν, χτύπησε η πόρτα: «Ανοίξτε γρήγορα», ακούστηκε μια δυνατή φωνή. «Υπάρχει άμεση ανάγκη να μιλήσουμε».

Τα λαχανικά δεν ήξεραν ποιος είναι, αλλά αυτός ο κάποιος ήταν μες στην κατσαρόλα. Η κ. Αγκινάρα ρώτησε τον κ. Μπιζελάκη:

-Κύριε Μπιζελάκη, νομίζετε πως είναι καλή ιδέα να ανοίξω την κατσαρόλα μιας και η κ. Ντίνα έχει πάει να πληρώσει το ενοίκιο;
- Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, η κ. Ντίνα θα αργήσει να έρθει. Οπότε νομίζω πως μπορείτε, απάντησε ο κ. Μπιζελάκης
-Χμμμ, πολύ καλά, τότε θα βοηθήσω κι εγώ την κ. Αγκινάρα να σηκώσει το καπάκι της κατσαρόλας, είπε ο κ. Ραπανάκης.
-Στον πληθυντικό σε παρακαλώ παιδί μου, δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια, είπε πειραγμένη η κ. Αγκινάρα.

Όλα τα λαχανικά μαζί λοιπόν, σήκωσαν το καπάκι της κατσαρόλας και τι να δουν; Καμαρωτός καμαρωτός, στεκόταν ο κ. Σκορδάκης.

-Εσύ ήσουν που φώναζες να μιλήσουμε; Μας πήρες τ’ αυτιά! Τι είναι αυτό το τόσο σοβαρό πια,, είπε η κ. Αγκινάρα.
-Πρώτα πρώτα, να συστηθώ. Είμαι ο κ. Σκορδάκης ο αυστραλιανός. Έχω ταξιδέψει με το αφεντικό μου, τον κ. Ντομάτα σε όλα τα μέρη της Ευρώπης. Τέλος πάντων, ας μην το κάνουμε και θέμα. Αυτή η κ. Ντίνα, τι θέλει να μας κάνει και με έχει αφήσει με τις ώρες έξω απ’ την κατσαρόλα;
-Α... είπε ο κ. Μπιζελάκης, θέλει να μας «σκοτώσει», δηλαδή να μας μαγειρέψει.
-Δηλαδή, πρέπει να φύγουμε από εδώ. Έτσι δεν είναι; Ρώτησε ο κ. Σκορδάκης.
-Έτσι είναι κ. Σκορδάκη, έτσι είναι, απάντησε ο κ. Ραπανάκης. Και το καλό που μας θέλω, πρέπει να φύγουμε όσο το δυνατόν συντομότερα, γιατί αν γυρίσει η κ. Ντίνα θα είναι αργά.

Μετά από 5 λεπτά που τα λαχανικά προσπαθούσαν να το σκάσουν, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία, επέστρεψε η κ. Ντίνα.

-Ααααααα, τι έγινε εδώ; Χριστός κι απόστολος. Το’ πε άλλες δυο φορές σαν υστερική. Αχ μικρά λαχανικά, τι κάνατε; Πού πάτε να φύγετε; Θα γίνετε μια χαρά τουρλού, να φάνε τα παιδιά μου να ευχαριστηθούν.
-Την βάψαμε, είπε απελπισμένη η κ. Αγκινάρα. Δεύτε τελευταίον ασπασμόν, αδέλφια μου.

Ο ζεστός ατμός, λειτούργησε ως αναισθητικό σε χειρουργικό τραπέζι και κοίμισε ευχάριστα όλα τα λαχανικά. Όταν άνοιξαν τα μάτια τους, βρίσκονταν στο ...πιάτο. Τσίριξαν όλα μαζί, όταν η μικρή Σοφία πήρε το πιρούνι...

Ααααααα, ένα στόμααααααααα....







1 σχόλιο: